ষ্টিফেন হকিং
ল’ৰাজনৰ বয়স তেতিয়া একৈছ বছৰ৷ চিকিৎসকে ঘোষণা কৰিলে ল’ৰাজন ‘মটৰ নিউৰণ’ নামৰ ৰোগটোত আক্ৰান্ত৷ আৰু মাত্ৰ দুই-আঢ়ৈ বছৰৰ পিছতেই তেওঁৰ মৃ্ত্যু নিশ্চিত৷ সাধাৰণ পানী লগা জ্বৰতেই কাৰ্যালয়ৰ পৰা ছুটি লৈ দুদিন-দুৰাতি বিচনাৰ পৰা নামি নহা আমাৰ দৰে মানুহে হয়তো চিকিৎসকৰ মুখত তেনে এষাৰ কথা শুনি ঠাইতে মূৰ্চা যাম আৰু বাকী থকা দিনকেইটা উদাস,বিষণ্ন হৈ কটাই মৃত্যুৰ বাবে অপেক্ষা কৰি থাকিম৷ কিন্তু সেই ল’ৰাজন সাধাৰণ নাছিল৷ তেওঁৰ অসাধাৰণ জীৱন-সংগ্ৰামে পৃথিৱীৰ লক্ষ-লক্ষ মানুহৰ বিলাইছে অনুপ্ৰেৰণাৰ বাণী,শিকাইছে জীৱনক ভাল পাবলৈ৷ ক্ৰমাৎ ল’ৰাজনৰ শৰীৰৰ প্ৰায়বোৰ অংগই অকামিলা হৈ পৰিল,বাক্ শক্তি হেৰুৱালে,দেহটো লৰচৰ কৰিব নোৱাৰা হ’ল৷ মুখলৈ আহাৰ নিবলৈও অশেষ কষ্ট কৰিব লাগে৷ মাৰাত্মক ৰোগটোৱে তেওঁৰ শৰীৰৰত্ মাত্ৰ দুটা আঙুলিহে কাৰ্যক্ষম অৱস্থাত ৰাখিলে৷ তথাপিও জীয়াই থকাৰ হেঁপাহ৷ পৃথিৱীখনক কিবা এটা দি যোৱাৰ অদম্য হাবিয়াস৷ চলা-ফুৰাৰ সুবিধাৰ বাহেতু তেওঁক বৈদ্যুতিক হুইল চেয়াৰ এখনৰ যোগান ধৰা হ’ল ৷ মানুহৰ লগত ভাৱৰ আদান-প্ৰদান কৰিবলৈ সাজি উলিওৱা হ’ল এক বিশেষ যন্ত্ৰৰ৷ কাৰ্যক্ষম অৱস্থা থকা দুটা আঙুলিৰ সহায়েৰে তেওঁ সেই যন্ত্ৰটো পৰিচালনা
